Göynüm hep seni arıyorr. Neredesin sen??
Ölümün çare olma fikrinden oldukça uzaklaşmıştı. bir kaç kere kendine zarar verme girişiminin ardından.. derin nefes aldı. O'nu bir kere daha özlediğini hissetti. O'nun aldığı kitabı bilmem kaçıncı kez okuyordu. aynı yerlerde tekrar altını çiziyor, roman karakterini aynı şekilde şaşırtıyordu. Ölmüş olduğunu yeni kabullenmeye başlıyordu. Tam 5 ay olmuştu o gideli. Kocaman bahar bitmiş, yazı devirmiş ve sonbahar gelmişti. Sonbahar.. Sonbahara geliş.. Gözlüklerini takti ve gözlerindeki yaşın süzülmesine izin verdi. Kutsal bir törene gider gibi, O'nun en sevdiği elbisesini giyip süslenmişti. Bu onu işk ziyareti olacaktı. Sahilde epeyce oturmuştu. Kalkması gerektiği fikri zihninde canlandı ama içinde birşey onu oraya çivilemişti sanki. Soğumuş çayından son bir yudum alarak kalktı ve arabaya yöneldi. En son O'nu veda töreninde görmüştü. Kesik kesik hatırladığını farketti. Tam olarak vedalaşamamasının üzerine bunun bir 'elveda' töreni olduğuna kendini inandırdı. Arabaya bindi. O'nun en sevdiği parfümü sıktı. Yaklaştıkça gözlerindeki yaşlar hızlıca yere süzülmeye başlamıştı. Bunlara engel olmuyordu. En sevdiği kitabınıda alarak usulca yanına gitmeye başladı. Bir taş parçasının üzerinde kazınmış ismini gördüğü anda görüntü bulanıklaşmaya başladı. Göz yaşlarına boğulacağını zannetti. Bir an sendeledi ve duraksadı. derin bir iç çekti, yavaşça yaklaştı. Hiç birşey söylemeden saatlerce oraya baktı. Adının taş parçasına hiç yakışmadığına bir kere daha kanaat getirdi. Tersi olsa diye düşündü, O ne yaparsı acaba? Bu düşünce de canını yaktı. O'ndan ayrı olma fikri bedenini hızlıca ve yeniden yakmıştı. İçi sıkıştı, Boğazı düğümlendi.. O'nunla biraz konuştu. Papatyaları güzelce serdi, O'na yazdığı mektubu okudu. sonra onu toprağa gömdü. Ve vedalaşarak hızla uzaklaştı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder